Zelfreflectie…

Ik zocht het weer es op voor de volledigheid.😊

“Introspectie of zelfreflectie is een activiteit waarbij de eigen gedachten, gevoelens en herinneringen tot onderwerp van overdenking gemaakt worden. Reflecteren, of reflectie, is het doorgronden en herkennen van processen die bewust en onbewust plaatsvinden binnen de eigen psyche.”

Ik ben van mening, dat zelfreflectie één van de belangrijkste dingen is die je kunt meegeven aan je kinderen in de opvoeding. Het is in ieder geval iets, dat ik van mijn vader heb geleerd.

Toen Jip net geboren was, had ik eens een gesprek met hem over vaccinaties. Ik had me daar al ruimschoots in verdiept en we waren tot de conclusie gekomen dat we Jip niet zouden laten vaccineren. Ik ging ervan uit dat ik een gezond kind op de wereld had gezet (die wél een hielprik had gehad, waar niets uit was gekomen) en ik zag niet in waarom ik dan iets in haar lichaam zou laten spuiten waarvan ik niet zeker wist of dat een bijdrage zou zijn aan haar gezondheid. Ik had er veel over gelezen en wist dat je vaccins ook kan laten ontstoren (behalve het vaccin waar iedereen het vandaag de dag over heeft, maar daar gaat het nu niet over 😉) Toch namen we het besluit om het niet te doen.

Het gesprek daarover met mijn vader was een diepgaande. Ik vertelde waarom wij die keuze hadden gemaakt. En wat ik erover had gelezen. Hij vertelde op zijn beurt over de keer dat, toen hij nog een jongen was, hij een kind met kinkhoest bijna had zien stikken. Dat was een heftig beeld voor hem geweest dat hij zo weer kon oproepen.  Dat snapte ik goed. Immers, we hebben allemaal wel dat soort beelden die we weer kunnen terughalen. Of een geur of geluid dat ons weer aan iets van vroeger herinnert. Hij was het nog niet perse met me eens, over het niet vaccineren van Jip. We lieten het rusten.

Maar enige tijd later, toen ik weer bij mijn ouders was, kwam hij erop terug. Hij vertelde me dat hij er nog eens over na had gedacht. En vervolgens vertelde hij dat hij toen nog best klein was geweest toen hij het had gezien. En dat hij ook misschien niet eens zeker wist óf het wel kinkhoest was. En zo raakten we dieper in gesprek over herinneringen en wat daar van waar is of kan zijn wanneer je ouder wordt. En dat je soms helemaal niet zeker kunt zijn van iets omdat je achtergrondinformatie mist. En dat je die soms wel nodig hebt.

Dit gesprek is mij altijd bijgebleven. Daarom kan ik het nu ook delen. En wat voor mij het meest waardevol was, was dat mijn vader mij zag en hoorde. Hij luisterde naar mijn argumenten over een specifiek onderwerp en ging daar over nadenken. Over reflecteren dus.

Hij deed aan zelfreflectie.  Want het zou kunnen zijn dat ik het bij het juiste eind had. Immers, er waren alweer zó veel jaren voorbij sinds het voorval dat hij had gezien als jongen. Het zou óók goed kunnen dat ik het fout had en hij niet. Immers, hij leefde langer dan ik, had meer kinderen én meer levenservaring dan ik. Wie weet had hij iets gezien, gehoord of gelezen dat hij met mij wilde delen zodat ik de mogelijkheid had om terug te komen op mijn beslissing.

Ik heb het destijds gezien en gevoeld als een waardevol gesprek. En tegenwoordig weet ik, dat het een belangrijke bijdrage is geweest aan de manier waarop ik mijn kinderen opvoed.  Het laat zien dat je een mens in ontwikkeling bent. Omdat de wereld om ons heen óók in ontwikkeling is. Wat vroeger “gewoon” was, is dat nu niet meer. Vandaag de dag meer dan ooit zelfs! Het laat zien dat je fouten mag maken en daarmee niet wordt afgeserveerd. Tenminste….. dat doe ik niet.

Zeker. Ik word wel eens boos. Hoewel dat vroeger meer gebeurde dan tegenwoordig. Gelukkig. Er was een periode toen de kinderen veel kleiner waren, dat ik veel vaker boos was. Waarna ik me dan altijd afvroeg waaróm ik boos werd. Want de kinderen deden niet iets, dat niet gewoon “des kinds” was. Dat was de tijd dat ik meer en intensiever aan zelfreflectie ging doen. Ik leerde, o.a. via PRI, om naar mezelf te kijken. Om te kijken wat er op bepaalde momenten gebeurde met mij in situaties. Ik leerde mezelf te observeren.

Ik observeerde al mijn hele leven anderen, maar was blijkbaar nog niet op de juiste manier aan mezelf toe gekomen. Deze manier van kijken op mezelf toe te passen, stelde me in staat om meer en meer bij mezelf te blijven in lastige situaties.

Wat gebeurde er met míj, wanneer er iets met de kinderen was? Wat  gebeurde er met míj, wanneer iets binnen mijn relatie gebeurde? Wat gebeurde er met míj, wanneer er chaos in de wereld was? Wat gebeurde er met míj, als ik het niet meer wist? Wat gebeurde er met míj……..

Dat is wat zelfreflectie met je doet. Dat is waar zelfreflectie helend werkt. Dat is, waar zelfreflectie niet alleen een bijdrage is voor mij, maar ook voor de wereld om me heen. Misschien wel juíst voor de wereld om me heen. Want hoe beter ik mezelf ken en goed voor mezelf ben, hoe beter ik kan zijn voor de wereld om me heen. Inmiddels weet ik door mijn zelfreflectie, dat ik in een aantal “hokjes” pas die mij informatie geven over hoe ik functioneer in het dagelijks leven. Het maakt dat ik milder kan zijn naar mijn kinderen, maar óók naar mezelf. Het maakt dat mijn kinderen leren om ook op die manier naar zichzelf kunnen en durven te kijken. Waardoor ze leren om dichtbij zichzelf te kunnen blijven zonder daarmee een ander te kwetsen. Waarbij het belangrijk is om dat ervaren dat de kans zeker aanwezig is dat kwetsen wel kan gebeuren. Maar dat je weet of snel kunt zien wat jouw bijdrage daaraan is

Zelfreflectie maakt je een intenser en een interessanter persoon wat mij betreft. Het maakt dat je emoties en gevoelens op een dieper niveau kunt ervaren. Het maakt dat je, wat mij betreft, méér leeft.

Het is iets, dat ik iedereen gun!