Zelf doen of om hulp vragen?

Zelf doen of hulp vragen…..

De paradox in het opvoeden die ik steeds vaker zie, is dat we aan de ene kant ons kind stimuleren om zo jong mogelijk zo zelfstandig mogelijk te zijn en aan de andere kant van ze verwachten dat ze om hulp vragen als dat nodig is. Het lastige in veel situaties voor een kind is: ze weten niet goed wat precies “de regels’ zijn voor het uitvoeren van de dingen die van ze gevraagd worden. En dan doen ze soms maar wat. En wanneer dat niet goed blijkt te zijn, of niet zoals wij het graag zouden zien, dan worden we boos op ons kind. En dat is vaak niet terecht. Want iets waar wij wél ervaring mee hebben maar ons kind nog niet, daarvan kunnen we lang niet altijd verwachten dat dat meteen goed wordt uitgevoerd. En toch doen we dat heel vaak wel.

Een van de dingen die bijvoorbeeld wat meer tijd kost om ons kind te leren, is traplopen. En omdat veel ouders vaak niet veel tijd hebben kopen ze een traphekje. Wel zo makkelijk. Hekje dicht. Kind op de plek waar het moet zijn en blijven. Maar dat was voor mij bijvoorbeeld nou nét zo’n ding dat ik belangrijk vond om mijn kinderen wél zo vroeg mogelijk te leren. Omdat ze daarmee in andere situaties waar een trap was, op zichzelf konden vertrouwen en op het simpele feit dat ze wisten hoe ze de trap op en af moesten gaan. Met uitzondering van een roltrap.  Wanneer je een traphekje plaatst, leert een kind erop vertrouwen dat wij doen wat goed is. En dat doen we meestal ook. Maar daarmee leert een kind om op anderen te vertrouwen en niet op zichzelf. En wat dan, wanneer een hekje los is? Dan weet een kindje niet wat te doen en kan het makkelijker naar beneden vallen. Daar kan ik best veel verhalen van anderen over vertellen. Dat oudere broer of zus verwacht het hekje dicht te doen of dacht dat het goed dicht was.  Toen Tijn nog heel klein was is hij ook een keer van de trap gevallen. Van boven naar beneden. Langs de smalle kant.  Ik zat op de wc met de tussendeur naar de kamer open. Hij kroop rond en ineens dacht ik te horen dat hij naar boven ging. Maar ik had geen idee dat hij al boven was. Ik dacht op tree 4 ofzo. Dus toen ik riep dat hij maar bij mij moest komen, was ik in de veronderstelling dat hij rustig weer naar beneden zou komen. Dan ging dus anders. Hij was al helemaal naar boven geklommen en toen hij mij hoorde wilde hij naar mij toe komen. Gelukkig was hij denk ik redelijk ontspannen in zijn val, hij wist immers niet wat er ging gebeuren, dus dat viel gelukkig allemaal mee. Het was wel een teken voor mij, dat ik er nóg meer tijd aan ging besteden.  Zodat hij zelf kon zien wat er was gebeurd en hoe dat beter zou kunnen de volgende keer. Dat het beter was om op de brede kant van de trap te lopen i.p.v. de smalle.

Een ander ding waar je als ouder bijvoorbeeld wat meer de tijd voor moet nemen, is uitleg over de radio voor de muziek. Vaak roepen we meteen hard NEE, wanneer ons kind naar de volumeknop grijpt. Maar dan weet een kind niet waarom.  En de kinderen die wel van een uitdaging houden zetten dan wellicht tóch de knop naar rechts en schrikken zich wezenloos. Dat vinden een boel ouders dan weer grappig en lachen om hun kind. Dat voelt niet fijn voor een kind. Veel fijner is het voor je kind, om samen op ontdekkingstocht te gaan bij de radio. Doe maar voor wat er gebeurt als de knop naar rechts gaat. En laat je kindje het dan zelf maar proberen. Dan kunnen ze zelf blijven voelen en kunnen ze, met behoud van hun autonomie, leren wat ze doen en wat er gebeurt wanneer ze doen wat ze doen. En fijnere les om te leren.

Omdat we, vaak onbewust, veel verwachtingen van ons kind hebben ten aanzien van zelfstandigheid, leren ze niet meer hoe en wanneer ze om hulp kunnen vragen. Want onze kinderen voelen veelal feilloos aan wanneer ze beter niet iets kunnen vragen. Omdat wij bijvoorbeeld steeds maar zeggen hóe groot ze wel niet zijn. En trots laten horen aan opa en oma hóe goed zij zelf de dingen al kunnen. Maar daarmee gaan we voorbij aan de mogelijkheid voor een kind om ook nog afhankelijk te mogen zijn. En dat zijn kinderen nu eenmaal op heel veel gebieden. Afhankelijk van ons. Ouders. Oppas. Docenten. Opa en oma. En die afhankelijkheid, dat is niet aan ons. Dat is aan het kind. Wanneer voelt je kind dat het liever geholpen wordt en wanneer voelt het dat het klaar is om zelfstandig iets te doen? Laten we tijd maken om onze kinderen daarbij te ondersteunen. Daarom is het belangrijk om je kind, ieder kind apart, te leren lezen. En ja. Dat kost tijd.

Wil je meer weten of zit je met een brandende vraag? Ik kijk, luister en denk graag met je mee. Lees es mijn andere blogs als je inspiratie zoekt. Of stuur me een bericht. Dat kan via info@jesossentjuk.com. Maar ook via Messenger van Facebook. En ook voor ouders geldt: durf je nog om hulp te vragen? Of moet je ook alles zelfstandig doen? Soms is een luisterend oor of een paar vragen al voldoende om weer verder te kunnen. Ik ben ook te bereiken via De Kindercoachlijn, nummer 0900-7777799, doorkiesnummer 18. Ik help je graag verder. #bewustouderschap #realistischouderschap #intuitiefouderschap #onvoorwaardelijkouderschap #bewustbegeleidenvankinderen #intuitiefopvoeden #natuurlijkouderschap #bewustopvoeden #bewustwording #hoogbegaafd #hsk #beelddenker