Straffen
Wat is eigenlijk de reden dat we ons kind straffen? Ik hoor ouders zeggen, dat ze hun kind voor straf wegzetten op een plek naar gelang hun leeftijd. Dus als je 4 bent, ga je maar even 4 minuten in de gang staan. 6 minuten op de trap zitten. 3 minuten in een hoek staan. Op het strafstoeltje zitten. Weet ik wat nog meer.
Het stamt uit de tijd dat we dachten dat we onze kinderen moeten leren, met harde hand anders nemen ze een loopje met je, hoe het leven werkt. Dat kinderen altijd respect voor hun ouders moeten hebben. Of de ouders dat nou verdienen of niet. Respect moet je namelijk verdienen, dat krijg je niet zomaar. Toch denken heel veel ouders, dat wanneer zij “er bovenop zitten” en hun kinderen fatsoen en discipline bijbrengen, dat het dan pas goed komt met hun kind. Dan komen ze tot hun recht in de maatschappij en worden ze gerespecteerd burger. Whatever that may be…….
Het geeft aan dat we ons niet bewust zijn van wat we doen met ons kind en welke schade we een kind kunnen toebrengen. Want in veel gevallen weet een kind helemaal niet waarom het straf krijgt. Waarom vader of moeder zo boos reageert.
En dat is ook logisch. Een kind laat gedrag zien en dat gedrag kan iets triggeren in ons. Het kind laat ons iets zien dat we hebben weggestopt. Uit onze eigen jeugd. Waar in onze eigen jeugd geen ruimte voor was.
Bijvoorbeeld het kind dat in de gangkast moest wachten tot haar moeder klaar was met viool spelen. (Bron: de onschuldige gevangene van Ingeborg Bosch). De moeder wilde altijd concertvioliste worden, maar dat was nooit gelukt. De momenten dat het kind contact zocht met de moeder terwijl die aan het viool spelen was, triggerde steeds iets bij de moeder waardoor het kind het te verduren kreeg en in de gangkast moest wachten. Het kind zelf zou later zeggen dat haar vader er gelukkig wel voor haar was. Totdat ze kennismaakte met PRI. Past Reality Integration. Daardoor realiseert ze zich dat haar vader haar moeder eigenlijk ook maar gewoon haar gang liet gaan. Niet ingreep. Dus waar ze als kind nog dacht dat haar vader er voor haar was, bleek dat uiteindelijk helemaal niet zo te zijn. En zo vergaat het ons bijna allemaal. Onze oude wonden, waarvan we het bestaan niet eens meer wisten of wel, maar dan grondig weggedrukt, worden opengehaald wanneer we zelf kinderen krijgen. En steeds op momenten dat onze kinderen die wonden openhalen, krijgen ze van ons de wind van voren. Soms weten we zelf ook niet waarom we zo reageren zoals we doen.
Het belangrijkste dat je nu kunt gaan doen, is je afvragen wat er nu steeds gebeurt waardoor je zo heftig naar je kind reageert. En wanneer je je daar bewust van wordt, Dan kun je heel langzaam, stapje voor stapje, het besluit nemen om het een volgende keer anders te doen. Om anders te gaan reageren. Dat gaat zeker niet in 1 of 2 keer. Dat heeft tijd en oefening nodig. Maar wanneer je daartoe bereid bent, dan kun je vervelende situaties steeds weer bij jezelf houden. Daardoor hoef je je kind niet meer te straffen. En kun je stukje bij beetje de negatieve spiraal van woede, straf en boosheid gaan omzetten. Omzetten in een waardevolle band met je kind. Waar alle partijen goed bij gedijen.
Dus, dit lezende…..welke andere keuzes zou jij willen gaan maken?