Mijn vertaler…

Wát, als je kind op jou lijkt? Of juist op de andere ouder? Ik vind dat met regelmaat een uitdaging.

Ik heb 3 verschillende kinderen, met alle 3 een eigen benadering. Zó mooi om te zien. Zó lastig soms om “het juiste” te doen.

Ikzelf heb van mijn beide ouders eigenschappen die in meer of mindere mate aanwezig zijn. Qua chaos in mijn hoofd, lijk ik het meest op mijn moeder. In een verhaal van hot naar her gaan via allerlei zijweggetjes is mij totaal niet vreemd. Ik kan mijn moeder, inclusief zijweggetjes, eigenlijk altijd wel volgen.

In mijn eigen gezin ben ik degene met de meeste zijweggetjes.😇😁 Maar ook Noor en Tijn raken wel eens van de hoofdweg af. Ook hen kan ik veelal goed volgen daarin. En zo niet, dan vraag ik.

Dat werd bij mij thuis niet altijd gedaan. Dat vragen. Er werden een boel aannames gedaan en conclusies getrokken. En die waren meestal niet persé juist voor mij. Ik heb me voorgenomen om dat later bij mij eigen kinderen anders te doen. En ik denk dat ik inmiddels wel kan zeggen dat me dat voor het grootste gedeelte gelukt is. Maar soms zie ik, ook zonder te vragen, dat mijn kind iets nodig heeft. Soms zelfs iets waar ze zich zelf niet bewust van zijn.

De laatste tijd zag ik het bij Noor. Noor lijkt in veel opzichten op mij. Dat is leuk, maar soms minder handig. Voor mij. Als opvoeder. Want iets dat ik niet kan, heb of beheers, kan ik haar niet geven. Terwijl zij het wel nodig heeft. Of er behoefte aan heeft. Maar haar vader kan dat wel. Net zoals mijn vader dat bij mij kon. Mijn vader was in staat om mijn moeder te vertalen. Naar mij toe. Mijn man is in staat om mij te vertalen. Naar mijn kinderen toe. En dat vind ik steeds weer bijzonder om te ervaren.

Want waar ik soms vraagtekens kan zetten bij iets, kan hij mij met zijn woorden en uitleg anders naar de dingen laten kijken. Dit werkt binnen onze relatie omgekeerd ook. En dat is wat mij betreft heel waardevol.

Een tijdje geleden gaf ik in een gesprek met Erik aan dat Noor hem nodig heeft. Haar wereld, van “anders zijn” en daardoor thuis zitten, heeft gemaakt dat ze met veel vraagtekens zit over het waarom van dingen. Ik kan haar daar uit mijn eigen ervaring wel over vertellen, maar soms is het gewoon fijner als iemand anders het op een andere manier vertelt. Met andere woorden. Andere voorbeelden. Zonder oplopende emoties. Die ik in het geval van Noor veelal zelf weer ervaar omdat het mij ook gebeurd is. Aan die emoties heeft mijn dochter niets. Kan ze niets mee. Logisch.

Maar hoe fijn is het dan, dat ze bij haar andere begeleider terecht kan. Die overzicht en rust heeft en geeft. Die andere ervaringen heeft. Op andere gebieden. Het is mooi om te zien hoe Erik hier mee omgaat. En ook om te zien wat dat met Noor doet. Het gaat gelukkig steeds beter met Noor en ik zie de bijdrage van Erik daarin. Zo’n bijdrage is blijvend. Voor de rest van je leven. Dat is de bijdrage van mijn vader voor mij ook nog steeds. Ondanks dat hij allang niet meer hier is.

Want soms zie je het niet. Kun je het niet. Blijf je samen in een cirkeltje draaien. Maar hoe mooi is het dan, dat dat doorbroken kan worden omdat iemand je anders kan lezen. En daar een grote bijdrage kan zijn. Ik zie mijn kind groeien…… Dat maakt me trots. Op beide!