Mijn ambities

Onder ambities versta ik, het heel graag iets “willen bereiken in je leven”.  En dan met name op het gebied van je werk.

Ik was vroeger enorm ambitieus om een “goeie” studie te volgen. Om later een “goeie” baan te krijgen. Om veel geld te verdienen. Zodat ik veel kon doen wat ik wilde. Zodat ik gelukkig zou zijn. Zoiets was het volgens mij. Een plaatje dat ik kreeg voorgeschoteld van de wereld om me heen. Denk ik. Weet ik niet. Een deel had ik ook zelf bedacht. Zelf ingevuld. Zelf geconcludeerd. Dat dat beter zou zijn. Dacht ik.

Ik heb nog heel helder het beeld voor ogen dat bij ons thuis, meestal aan de kleine tafel in de kamer, de administratie werd gedaan. Ik denk dat het misschien daar was, dat ik de conclusie heb getrokken dat ik later veel geld wilde gaan verdienen. Dat dat nodig was om gelukkig te zijn.

Dus ging ik naar school. De ene na de andere school. Net zolang tot ik een diploma had. Een HBO-diploma zelfs. Hard voor gewerkt. Heel hard zelfs. Als beelddenker. Maar dat wist ik toen nog niet. Als hoogbegaafde. Die beter top-down leren dan bottom-up. Maar ook dat wist ik toen nog niet. Ik beet me er gewoon in vast. Net zo als ik dat doe in alles dat ik graag wil.

Een prachtig voordeel van deze eigenschap is, dat ik vrijwel altijd krijg wat ik wil hebben. Dat zullen heel veel mensen verwend gedrag vinden. Dat kan. Dat mag. Ik zie dat niet zo. Ik werk hard vóór en hard áán dingen. Omdat ik dan zie dat ik bereik wat ik wil bereiken.

En in mijn hoogtij dagen verdiende ik ook veel. De laatste baan waar ik zou gaan werken in het personeelswerk maar liefst, nog wel in guldens, rond de 6300,00. Toch heb ik het daar niet lang volgehouden. (Om precies te zijn 1 dag, want aan het einde van die dag verstuikte ik mijn enkel bij het naar buiten gaan en moest ik een paar dagen rust houden)

Want steeds onderweg zijnde, voelde ik heel vaak dat dat niet klopte. Dat ik niet goed bezig was. Wat dat ‘goed’ dan ook maar mocht zijn. Maar nooit kon ik er de vinger opleggen. Het enige dat er veelal uit voortkwam, waren boosheid en frustraties naar mezelf. Zó dom kon ik toch niet zijn? Er moest toch wel íets zijn dat ik kon?

En daar was onlangs mijn gesprek met Jip.

Jip heeft haar Mavo-diploma gehaald en is daarna begonnen met een Mbo-opleiding. Dat hangt nu nog als een zwaard van damocles boven haar hoofd. Ieder gesprek dat we erover hebben, eindigt steevast in tranen van ongekende frustratie. Over hóe belachelijk ze het allemaal wel niet vindt. Deze manier van leren en van beoordeeld worden door mensen die haar niet kennen en die niets van haar weten en haar dus niet kúnnen beoordelen.

We hebben inmiddels vele gesprekken hierover gevoerd. En “we komen niet verder.” Jip heeft inmiddels ook werk. Ze werkt bij de bioscoop. Dat wilde ze heel graag. Ze werd aangenomen en nu werkt ze er alweer bijna 2 jaar. Een jaar waarin ze als mens veel meer is gegroeid en tot haar recht is gekomen, dan ooit op school (oké, afgezien van haar tijd op wonderwijs). Een jaar waarin ze heel erg veel mensenkennis heeft opgedaan. Waarin ze heel veel nieuwe mensen heeft ontmoet en waar ze in een team past, dat het samen heel gezellig heeft. Ik zie dat ze gelukkig is. Ze zegt dat ze gelukkig is. En wat wil je als ouder, meestal, het liefst voor je kind? Precies. Dat ze gelukkig zijn. En nee, dat zijn ze niet de hele dag en nee, ook niet elke dag. Maar daar gaat het ook niet om wat mij betreft. De basis is, dat ze lekker in haar vel zit. Dat ze comfortabel is met wie ze is. Dat ze steviger gaat en blijft staan voor wie zij is als mens. En dat vindt ik mooi. En dat maakt me trots.

En daar kwam ineens mijn ambitie weer om de hoek……

Maar Jip, wil je niet….

Maar hoe denk je dan…..

Maar wat als….

En wanneer…..

“Heb je het gevoel dat je meer zou moeten doen van mij?”  Ja, eigenlijk wel. Oeps😔 Ineens viel het kwartje. En toen ik daarvan mijn excuses had aangeboden, leek er een zwaarte van haar schouders te zijn weggevallen. Een zwaarte die ze weer terug aan mij kon geven. Zodat ik er zelf mee verder kan. Of kan oplossen. Als ik dat wil. Het is voor mij namelijk niet zwaar om deze ambitie te dragen. Een ambitie die ik inmiddels ook anders verwoord. Ik heb geleerd dat ik heel graag nieuwe dingen leer. Nieuwe mensen ontmoet. Nieuwe ervaringen opdoe. En dat dat ook goed is.  En dat ik het op mijn manier mag blijven zien en doen. En Jip op haar manier. En dat zij niets hoeft, sterker nog, niets kan met mijn ambities, gedachten en ideeën. Omdat zij haar eigen heeft. En die mag volgen.

Omdat zij zij is. En ik ik ben. En dat dat naast elkaar bestaat.