Loslaten…
Loslaten….. Zó een modewoord wat mij betreft.
Het begint al heel vroeg in de opvoeding. Mensen die wat vinden van jouw manier van omgaan met je kind. Zéker wanneer je borstvoeding geeft. Zéker wanneer je samen slaapt. Zéker wanneer je je kindje draagt. Zéker wanneer je niet kiest voor een buitenschoolse opvang.
“Je moet je kind es wat meer gaan loslaten.” “Zo verwen je ze nog.” “Op die manier worden ze natuurlijk nooit zelfstandig.”
Het verwondert me nog elke keer dat we dit anno 2020 nog steeds beweren. Want het is namelijk NIET waar!!
Kinderen worden geboren in een gezin. De meeste dan. En het maakt niet uit hoe dat gezin is samengesteld. Maar het belangrijkste is, dat het kindje in het begin van zijn/haar leven gehecht kan raken aan haar verzorger(s). Wanneer kinderen goed zijn gehecht zullen ze naarmate ze ouder worden, steeds een beetje meer zelfstandig worden. Dat gaat met kleine stapjes en dat heeft geen haast.
Tenminste…….het natuurlijke proces zou geen haast moeten hebben. Wíj als ouders hebben vaak wél haast. Want wíj sliepen zelf wel al door op deze leeftijd volgens onze ouders. Wíj hebben nooit zolang aan hun rokken gehangen.
Wanneer we steeds aan het vergelijken slaan met anderen, zul je inderdaad sneller tot de conclusie kunnen komen dat “we het niet doen zoals het hoort.” Maar ouderschap is geen competitie! Hoewel we dat er soms wel van maken. Helaas.
Ieder kind wordt geboren met een eigen natuur. Een natuurlijk ritme. Daar kunnen we niets aan veranderen. Tuurlijk, voor een tijdje kan dat wel. Maar als we structureel anders doen dan wat goed is voor het kind, gaan we daarmee uiteindelijk steeds over de grenzen van het kind. En ook dat kan best lang “goed” gaan.
Maar er komt een moment dat het niet meer gaat. Dat moment valt voor veel kinderen samen met wat we nog steeds “de puberteit” noemen. Volgens onze huidige samenleving “een heel normaal fenomeen waarin kinderen zich af gaan zetten tegen de ouders”
Maar is het wel zo normaal? Want wát, als je gewoon vanaf dat je kindje klein is naar hem of haar luistert? Als je kinderen een stem geeft op het moment dat ze nog heel erg klein zijn? Daarmee leer je je kind, dat zijn/haar stem er óók toedoet. Net als de jouwe. Daardoor hoeven ze zich niet af te zetten tegen jou, want ze weten dat hun mening er toch wel toe doet.
Wat in de praktijk niet betekent dat je nooit ruzie hebt of woordenwisselingen. Wat niet betekent dat je het altijd eens hoeft te zijn met elkaar. Maar in die gevallen laat je ook aan je kind zien, dat hij/zij er toe doet. Ook als jij het er niet mee eens bent. Wanneer je je kind altijd een stem geeft, dan ontvouwt het pad van het kind zich als vanzelf. Je hebt geen verhitte discussie nodig (tuurlijk op zijn tijd best oké) om ieder tot je recht te komen. En dus hoef je ook niet actief je kind te gaan loslaten.
Je kind gaat jou loslaten. Op het moment dat het zich veilig voelt. Op het moment dat het zich gesteund weet. Gehoord en gezien wordt. Dan maakt het eigen stappen. Op iedere leeftijd weer nieuwe stappen. En het enige dat wij hoeven te doen, is kijken. En er zijn. Dan gaat “loslaten” als vanzelf. Zonder dat je iets hoeft af te dwingen.
Want wat is het, wat wij verstaan onder loslaten? Waarom moeten we loslaten? Wat moeten we loslaten? En als we loslaten, wat dan? Hoe ziet loslaten eruit? Voor jou? Voor je partner? Maar nog belangrijker: voor je kind?
Ik zeg: geniet gewoon lekker met en van je kind.
Want bedenk goed: today is the childhood your kids will remember!