De grootste uitdaging…

​De vakantie zit er weer op. Voor velen al wat langer. Voor het deel van Nederland waar ik woon is vandaag de laatste dag. En, waar we nu leven in een tijd dat “je gewoon veel dingen zonder taboe op tafel kunt leggen”,  dan hoor je vooral moeder verzuchten dat ze blij zijn dat de kinderen weer naar school gaan. Komen ze eindelijk weer aan zichzelf toe.

En. Eerlijk is eerlijk. Dat aan jezelf toe komen, dat is zeker een punt. Zo’n ding waar je, zeker met kleine kinderen, niet altijd aan toe komt. Maar tegelijkertijd denk ik dan: wát dacht je, toen je besloot kinderen te willen?

Zeker. Baby’s zijn goddelijk. Zó leuk om naar te kijken. En zo’n babykamertje inrichten? Té leuk!! Nieuwe kleertjes? Súper! En dat heb ik bij mijn eerste kind ook allemaal gedaan. Een kamertje maken, waar ze uiteindelijk nooit heeft geslapen. Kleertjes gekocht die uiteindelijk alles behalve comfortabel waren voor zo’n klein mensje. Denkend aan het spijkerjurkje voor de bruiloft waar we heen gingen toen ze 2 maanden was.

Maar dan komt er een tijd dat jij weer iets moet/wilt gaan doen. Dan heb je oppas nodig. En bijna iedereen zoekt een oppas uit met hart en ziel zodat je je kind daar met een gerust hart achter kunt laten. Terecht lijkt me. Velen slagen daar ook in. Gelukkig maar.

Maar wat is het toch, dat we het opvoeden van kinderen als zo zwaar ervaren? Dat we zo blij zijn, hoeveel we ook van ze houden, dat ze weer naar school gaan? Ik vind het altijd zo tekortdoening naar onze kinderen. “Ik hou wel van je, maar ik ben blij dat je weer gaat wieberen.” Zoiets. En dat voelt zó niet fijn voor kinderen. Want de meeste kinderen voelen dat heus wel aan. Maar ja, daar zeg je niets van tegen je ouders. Tóch? Want je voelt ook heus wel dat dat nu eenmaal de norm is. Dat iedereen het zo doet. En dat papa en mama ook weer hun ding moeten gaan doen. Net als jij later. Want dat wordt maar steeds benadrukt.

Later. Daar draait het om. Dan pas kun je écht gaan leven. Met eigen geld. Een eigen huis. Een goede opleiding en een nog betere baan. Doen wat je wilt. Tóch?

Been there. Done that! Maar hoe raar is het eigenlijk? Ooit las ik een blog van een vader die school eigenlijk maar gewoon veredelde opvang vond. En eigenlijk ben ik dat gewoon met hem eens. Want hoewel we hier in dit land spreken van het recht op goed onderwijs, is het uiteindelijk niet meer dan dat het gewoon een plicht is om onderwijs te volgen.

Je hebt de plicht om uit jezelf te halen wat erin zit. Je hebt de plicht, als dat in je zit, om zo ver mogelijk op die ladder te gaan klimmen. Maar wát, als we gewoon een leven zouden leven met onze kinderen als een gezin? Hoe dat gezin er dan ook uit zou zien. Dat maakt niet uit. Gewoon samen zijn, zeker als ze nog klein zijn. Je kinderen meenemen naar je werk. Je kinderen laten zien waar jij blij van wordt. En ze op die manier leren wat er te leren valt over het leven? Je kinderen voorleven dat je in het leven kunt doen waar je bij van wordt. Én daar ook geld mee kunt verdienen? Je kinderen leren over hoe ze mensen kunnen vragen om hulp. Hoe ze zelf hulp kunnen bieden.

De laatste tijd vraag ik me oprecht meer en meer af of wij het hier in dit land, dit deel van de wereld zelfs, wel allemaal zo goed voor elkaar hebben. We hebben alles overgeorganiseerd. We hebben overal duizenden formulieren voor ontworpen.  In deze tijd leren we onze kinderen dat we een “goed” kind zijn, als we afstand houden van mensen die ons dierbaar zijn. Eigenlijk van mensen in het algemeen. We leren onze kinderen om zich aan te passen, óók als dat ten koste gaat van onszelf. In deze tijd leren we onze kinderen dat het belangrijker is om met de menigte mee te gaan, dan er een eigen mening op na te houden. De gezondheid van een ander gaat vóór je eigen gezondheid.

Maar onze kinderen voelen haarfijn aan dat dat niet klopt! En het klopt ook niet!!! Als wij onze kinderen leren en voorleven dat het belangrijk is om goed voor jezelf te zorgen, dan leer je je kinderen daarmee tegelijkertijd, dat er naast jou altijd ruimte is voor een ander. En dat je altijd iemand anders kunt helpen. En wanneer jij dat niet kan, dan is er altijd iemand die dat op dat moment wel kan. En daarmee geef je je kinderen een veel belangrijkere les mee, dan wanneer je ze leert om uitsluitend te doen wat een ander van ze verwacht. Wil. Eist.

En dat is wat ze veelal leren op school (ja! Uitzonderingen zeker daargelaten. Alleen zijn deze uitzonderingen helaas nog volop in de minderheid!) Dus waarom is iedereen dan zo blij dat de kinderen weer naar school gaan? Ik zie het oprecht niet