Calling names…
Sinds een tijdje gebruiken Erik en ik voor het slapengaan de kaartenset van Liever de Liefde van Praktijkvader. Deze set kocht hij op een vadervuurdag bij Jeroen de Jong. Er staan mooie, waardevolle en diepgaande vragen op een kaart die je aan de aan de ander kunt stellen. Ze gaan over je relatie.
Gisteren kreeg ik de vraag wat ik nodig heb om mij geliefd te voelen. Dat was een lastige voor mij realiseerde ik me terwijl ik er over nadacht. Want al denkend kwam ik erachter dat ik eigenlijk helemaal niet weet hoe dat is: je geliefd voelen. Ik heb me nooit geliefd gevoeld. Ik heb me altijd té gevoeld. Ik was té veel. Té luid aanwezig. Woonde té dicht bij het water (wat betekent dat ik snel huilde). Ik reageerde té fel of té traag.
Al sinds ik kinderen heb, verdiep ik mij in het ‘geven van namen’ aan kinderen. Mijn oma zei vroeger altijd: “laive kinder heb’n veule noam’n.” Lieve kinderen hebben veel namen. Waarmee ze wilde zeggen dat als je lief was (of als zij je lief vond waarschijnlijk), dat het dan niet uitmaakte hoe je genoemd werd want je werd aangesproken en dat alleen al was belangrijk. Zo heb ik het tenminste altijd geïnterpreteerd.
De namen die ik vroeger hoorde waren vaak niet de meest leuke. Ik heb er al eens over geschreven en het was kortgeleden voor mij de reden om van Jessica naar Jes te veranderen. Een van de dingen die ik vroeger genoemd werd was nl. een ka. Dat is zoveel als een kreng, een kattekop. Andere benamingen waren: kenau (waarvan ik onlangs bij de slimste mens hoorde dat dat ook als compliment opgevat kan worden), hysterica, viswijf, belkerd en nog een paar onaangename. Dat dit van invloed is op je zelfbeeld en op je wel of niet geliefd voelen, dat lijkt me niet moeilijk te begrijpen. Tenminste… ík vind dat niet moeilijk om te snappen.
Helaas doen een heleboel mensen dit nog steeds bij hun kinderen. Veelal ‘goed bedoeld” maar ook vaak niet. Mensen hebben het over hun boefje, het dametje, de druktemaker, het kleine dwarsliggertje, madam of die puberzeikerd. Ik zag zelfs dat een ‘geliefde” BN-er haar kind liefkozend vetje noemt. Ik vraag me altijd af waarom mensen dat doen.
Het brengt iets in het leven van je kind waarvan het de vraag is wat je kind ermee gaat doen. Ik heb het in mijn geval geïnternaliseerd in mijn systeem en het heeft me altijd laten denken dat ik niet goed was zoals ik was. Niet zoals ik wézenlijk was en moet zijn. Het ligt voor de hand dat ik hierin niet de enige ben.
Het was een mooie eyeopener voor mij gisteren. Waardevol, want ik ben al decennia bezig met zelfontwikkeling en iedere keer kom ik nog steeds nieuwe dingen tegen. Dingen om over na te denken. Te doorvoelen en vervolgens los te laten. Want dat ik mijn stem verhef om gehoord te worden, dat kun je ook anders benoemen. Dat ik het zeg wanneer ik me niet eerlijk behandeld voel, kun je ook anders benoemen. Dat ik mijn mening geef die voor jou lastig is om te horen, kun je ook anders benoemen.
De enige naam ik een van mijn kinderen een keer gaf, was driftkikker. En toen ik dat zei, voelde het meteen zó níet goed. Je keurt je kind af op zijn of haar ZIJN en niet op het gedrag. Als een kind nl iets doet dat jij niet leuk vindt, dan is precies dát hetgeen dat je moet benoemen. Daarmee voelt een kind zich gehoord terwijl je tegelijkertijd duidelijk kunt maken dat er iets gebeurt dat jij niet prettig vindt. Op die manier krijgt je kind geen slecht gevoel over zichzelf. En is de vraag: wat heb je nodig om je geliefd te voelen, later voor je kind waarschijnlijk een hele gemakkelijke.
Welke namen geef jij je kind (onbewust)? En hoe zou het ook kunnen?