Beslis jij of je kind?

De mensen die mij al langer kennen of volgen, weten dat ik groot voorstander ben van zelfstandige kinderen. Van overleg met kinderen. Van luisteren naar kinderen. Van kijken naar kinderen.

Maar toch zijn er wat mij betreft grenzen. Grenzen die te maken hebben met veiligheid van het kind. En soms ook met de veiligheid van de anderen erom heen.

Ik las over een moeder die het zo lastig vindt om haar kindje van 4 van de ipad te halen. Want hij is dan nog lekker middenin een spel of filmpje en dat vindt ze lastig. Dat snap ik op zich wel. Haar argument is dan dat ze het zelf ook niet fijn vindt wanneer iemand haar middenin iets zegt dat ze moet stoppen. En dat herken ik ook wel.

Maar dat is volgens mij ook niet waar het over gaat. Waar het om gaat, is dat jij een besluit neemt voor je kind over iets waar jij achter staat. Wat jij belangrijk vindt. En dan is het handig, om jezelf de vraag te stellen: wat vind ik hier nou écht van? Wat vind ik zelf? Niet, wat doet iedereen om me heen of wat komt me vandaag het beste uit?

Vind je het, ergens diep in je onderbuik, niet oké dat je je kind steeds op de i-pad laat? Of, in diezelfde onderbuik, vind je het de meest waardevolle uitvinding ooit? Of alles dat er tussenin zit?

Het gaat er denk ik om, dat jij kiest wat belangrijk is dat jij je kind wil meegeven. En natuurlijk. Een keertje iets langer op een i-pad is niet persé de meest “stomme beslissing”. Maar als dat regelmatiger gebeurt, dan is het zinvol om jezelf vragen te gaan stellen.

Zoals het bijvoorbeeld ook is wanneer je je kind op de straat laat fietsen op een minifiets. Kinderen zien dat hun ouders dat ook doen en willen dat, niet alle kinderen maar wel veel, ook. Gewoon daar fietsen waar het hoort. Dat snap ik. Maar ik denk dat het goed is, dat jij hierin een besluit neemt voor je kind. Want die hele kleine fietsjes, die zijn met grote regelmaat best gevaarlijk op de openbare weg. Kindjes wiebelen en kunnen regelmatig nog geen evenwicht bewaren. Helemaal niet erg uiteraard. Maar op de openbare weg soms wel heel link.

Ik heb mijn kinderen op de leeftijd altijd op de stoep laten fietsen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik ze in de spits niet zelf liet fietsen toen ze nog heel klein waren. Ook niet op de stoep. Ik vond het té onvoorspelbaar.

Ik denk ook dat het levenslessen zijn voor kinderen (en voor ouders) dat je niet altijd alles krijgt op het moment dat je daar naar verlangt.

Begrijp me goed, als dat wel kan, supergaaf! Helaas denk ik dat iedereen wel kan beamen dat dat bij hen ook niet altijd het geval is geweest. Maar ik verwonder me steeds over het feit dat ouders blijkbaar hun kind niets willen ontzeggen. Maar daar worden ze geen fijnere mensen van volgens mij.  Ik ben écht voorstander van manifesteren en van krijgen wat je wil. Maar ik denk dat kleine kinderen (en daar valt voor mij 4 jaar onder) niet kunnen overzien wat consequenties zijn van bepaalde dingen.

En daarom zijn wij er. Als begeleiders die wel het beste met ze voor hebben. En ze daarom niet van alles toestaan. En. Hoe erg is het nu helemaal ook dat je kind boos wordt? Daar zit volgens mij de crux tegenwoordig. Ouders vinden het lastig dat kinderen boos zijn. Vinden het gevoel niet fijn dat zij een beslissing nemen die niet fijn voelt voor hun kind.

Maar waarom eigenlijk? Je bent geen beste vriend van je kind. Je bent een ouder.  Een begeleider. En je kunt zéker samen door het leven. En hoe ouder ze worden, hoe meer ze zelf mogen gaan beslissen.  Stapje voor stapje. En dat proces hoeft niet afgerond te zijn om hun 5e of 6e. Dat is een veel langer proces.

Geef dat gewoon ook de tijd!

Is dit ook interessant voor anderen? Deel het dan eenvoudig via onderstaande knoppen!