In vs Out

Alweer 20 jaar geleden begonnen wij onze zoektocht naar een school waar ons eerste kind zou gaan passen. We zaten met een klein, eenjarig, meisje in de bibliotheek hier. Bij een bijeenkomst over onderwijs. Er waren sprekers van veel verschillende soorten onderwijs.

Jenaplan.

Montessori.

Vrije school.

Dalton.

Regulier.

Christelijk.

Katholiek.

En iedereen had een eigen reden om ons kind naar zijn of haar school te laten komen. Ik vond het ingewikkeld, want wát kies je? Immers, het is je kind die daar hele dagen moet zijn, niet jij. Dan betekent kiezen voor een ander. Dat vind ik lastig. Nog steeds wel. Want waar ik superblij van word, daar kun jij kromme tenen van krijgen. En andersom.

Gelukkig hadden we nog een paar jaar om ons in te lezen en te kiezen. Een van de dingen die we ook mee moesten nemen, was het feit dat ze niet gevaccineerd was, dus ze moest wel welkom zijn zonder dat. We kozen, toen ze drieënhalf was, voor peuteropvang van de vrije school. Het voelde daar wel warm en omhullend. Jip moest wel wennen, maar de juf verzekerde mij dat ze nooit lang huilde als ik weg ging en dat ze dan een prima dag had. Ik wist nooit helemaal zeker of ik daarop moest vertrouwen maar ik sprak mezelf toe dat dat erbij hoorde en ik ging ervan dat het vast waar was, wat je juf vertelde. Ik had me er maar aan over te geven. Als ook aan de tranen van onmacht en frustratie die ik had als ik voelde dat het niet klopte maar dat nooit in de juiste woorden kon uitdrukken. Jip ging ook naar de kleuters op dezelfde school en Noor later ook.

Toen Jip in klas 2 zat, en Noor in kleuterklas 2, maakten we de overstap naar Wonderwijs. Democratisch/sociocratisch onderwijs. Het liep niet lekker met Noor en we kregen de tip dat er een open dag was bij deze school. Toen we gingen kijken, had Noor binnen enkele minuten haar schoenen uit en ging ze op onderzoek. Dat was een hele andere Noor die we kenden van de vrije school. Daar wilde ze nog elke dag getild worden. Knuffel mee. Wat niet meer mocht in kleuterklas 2. Hand vast houden. Op schoot De keuze was toen snel gemaakt. Dat werd dus school nummer 2. Ik kan er een heel lang verhaal van maken, maar uiteindelijk hebben we met 3 kinderen 8 scholen bezocht. Dat is inclusief het voortgezet onderwijs. Mensen schieten geregeld in een soort kramp als ze dat horen. Zó veel scholen……. Voor ons echter was het heel logisch. Als ons kind niet op de juiste plek zit, dan kijken we verder. Sommige ouders vinden dat té makkelijk. Je moet immers toch ook leren doorzetten?

Hier is tussendoor een mooie quote even op zijn plaats:

                       “volhouden en doorzetten is belangrijk,

                        maar opgeven is ook een levenskunst.”

Want hoe lang blijf je trekken aan een dood paard, alleen omdat de omgeving dat meer of minder, onuitgesproken, verwacht?

Wat ik vandaag de dag zie, zijn een boel nieuwe initiatieven op onderwijs gebied. Zeker na de afgelopen 2 jaar, zijn er een boel ouders die doorhebben gekregen wat er met ons onderwijs aan de hand is. En vanuit die “onvrede” komen er veel nieuwe inzichten tot stand. En dat vind ik mooi! En waardevol. Waar we alleen voor moeten waken, is dat we de dingen nu 180 graden gaan omdraaien.

Waar kinderen nu nog vaak hele dagen in de klas zitten, stelt het “nieuwe onderwijs” dat kinderen de  hele/halve dag naar buiten moeten. Goed voor ze! Lekker vies worden van het buiten spelen. Het ware paradijs voor ieder kind! Zo klinkt het.

Maar niets is minder waar!

Wat kinderen nodig hebben, is dat ze, zeker op een plek waar ze de hele dag moeten zijn, gezien en gehoord worden!

Wie is dít kind?

Wat heeft dít kind nodig?

Waar gedijt dít kind op?

En de waarheid gebiedt mij te zeggen dat dat ook nog niet echt gebeurt in de nieuwe onderwijsvormen. Ik lees dat er een opening kan zijn, buiten, met zijn allen. Ik zie dat er op gezette tijden gegeten en gedronken gaat worden, met zijn allen. Ik zie dat er aan yoga voor kinderen wordt gedacht. En natuurlijk. Het moet anders. Maar wat, als het kind niet mee wil doen met yoga? Hoeveel ouders doen er bijvoorbeeld aan yoga? Wat, als je kind niet vies wil worden, puur en alleen omdat het dat niet wil? (ik heb zo’n kind) Is daar oprecht ruimte voor? Mogen kinderen zich uitspreken én worden ze dan gehoord? Wézenlijk gehoord? Of worden ze ook hier afgeleid met een verhaaltje van degene die er die dag net toevallig aanwezig is?

De meeste ouders en docenten/begeleiders zitten zelf nog zó in het oude systeem, maar willen voor hun kind dat het anders gaat. Dat is natuurlijk een prachtige insteek. Maar nog mooier wordt het, wanneer ouders en docenten gaan inzien, dat zíj het zijn, die mogen veranderen. Die zich bewust mogen gaan worden van hun intenties, ideeën en valkuilen.  En daar mee aan de slag gaan. Dan hoeven ze daar hun kind (eren) niet mee lastig te vallen. Steeds weer, zeggen de dingen die met je kind gebeuren iets over jou als opvoeder. Dat was/is bij mij niet anders. En steeds weer, ligt daar de uitdaging voor ons, niet voor ons kind!

Waar ik uiteindelijk voor pleit (jij leeft in een utopie, zo zei iemand tegen mij 😊) is dat kinderen weer gewoon mogen opgroeien. Bij de ouders. Wellicht in een “stamverband” zoals vroeger. Leren van bevlogen mensen. En die hoeven niet perse een pabo-diploma te hebben. Beter niet, in veel gevallen, zou ik zelfs durven zeggen. Dat kan ook de tuinman uit de buurt zijn. Oma die leert bakken, breien, haken, skydiven. De monteur uit de garage die leert hoe een auto werkt. We moeten er dan ook voor waken, dat we het huidige onderwijssysteem in stand houden, maar dan de andere kant op!

Wil je hier meer over weten?

Ben je hier mee begonnen maar weet je niet wát dan wel?

Ik help je graag verder met je zoektocht.

Enne…..doe het niet voor mij.

Misschien ook niet eens voor jezelf.

Maar doe het voor je kind!